Wystawy

5 czerwca o godz. 18.00 zapraszamy na wernisaż on-line wystawy Jana Lebensteina.

Wystawa Jan Lebenstein 1930 – 99 pomyślana jest jako obszerna retrospektywa prac tego wybitnego polskiego artysty, zbiegająca się z 90-tą rocznicą jego urodzin. W jej ramach  prezentowane są różnorodne dzieła Jana Lebensteina, należące do zbiorów polskich kolekcjonerów: Marii i Marka Pileckich, Urszuli i Piotra Hofman oraz kolekcjonera z Sopotu. Ekspozycja, traktując w sposób wieloaspektowy, drogę twórczą i postać artysty,  zawiera 70 jego dzieł: obrazów olejnych, gwaszy, rysunków i grafik, pochodzących z różnych okresów jego działalności. Całość ma na celu zaprezentowanie twórczości artysty, jako jednej z najważniejszych figur, w polskiej sztuce, drugiej połowy XX w. Wystawa została zorganizowana przez Państwową Galerię Sztuki w Sopocie i przygotowana, do prezentacji w Kieleckim Centrum Kultury Galerii Sztuki współczesnej ,,winda”, we współpracy z Agencją Zegart.

Jan Lebenstein – malarz i grafik, ilustrator książkowy, znany i bardzo ceniony, nie tylko w Polsce. W latach 1948 – 54 studiował malarstwo na Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego. Od 1960 r. mieszkał i działał we Francji, gdzie odniósł międzynarodowy sukces artystyczny. Uprawiał oryginalną odmianę malarstwa figuratywnego, włączając doń elementy abstrakcyjne i surrealistyczne. Tworzył głównie fantazyjne prace, napełnione motywami ludzko-zwierzęcymi, pełne ekspresji i symbolicznej poetyckości. O swojej twórczości mówił w jednym z wywiadów: Moje obrazy są metaforami emocjonalnymi. Ich zadaniem jest narzucić widzowi, dobitnie, ale bez taniego wrzasku, przeżycie jakiegoś dramatu emocjonalnego, który staram się pokazać za pomocą spontanicznej przenośni.

Jan Lebenstein (Brześć Litewski 1930 – Kraków 1999) w latach 1948-1954 studiował malarstwo w ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa i Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale. Zaprzyjaźniony w czasie studiów z Mironem Białoszewskim, swą pierwszą wystawę indywidualną pokazał w 1956 w Teatrze na Tarczyńskiej. W 1959 zdobył Grand Prix de la Ville de Paris na I Biennale Młodych w Paryżu i w tym roku przeniósł się na stałe do Paryża. Po seriach „figur kreślonych” (na papierze milimetrowym) i „figur hieratycznych” z lat 1955-1958 maluje cykl „figur osiowych” (1958-1962), które wystawia w Paryżu i USA. Równolegle w 1960 zaczyna rysowane „karnety”, rodzaj dziennika, który w przyszłości dostarczy motywów wykorzystanych w obrazach.
W latach 1964-1965 maluje „Bestiarium”, cykl fakturowych, archaizowanych stworów przypominających prehistoryczne wykopaliska. Bezpośrednio po nich wprowadza do swych obrazów postaci ludzkie i fantastyczne, odgrywające sceny ni to mitologiczne, ni to ze snu, często przesycone erotyką. W 1970 projektuje witraże dla Centre du Dialogue w Paryżu. W W 1971 otrzymuje obywatelstwo francuskie 1974 powstają gwasze inspirowane Folwarkiem zwierzęcym George’a Orwella. W latach 1976-1989 tworzy wyłącznie w technice gwaszu i pastelu, podejmując tematykę mitologiczną i zaczerpniętą z Biblii: cykle ilustracji do Księgi Hioba (wyd. 1979) i do Apokalipsy (wyd. 1986) w nowych przekładach Czesława Miłosza. W 1989 powraca do malarstwa olejnego (cykl „Pergamon”). Artysta otrzymał m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1976, Nagrodę Muzeum Archidiecezji Warszawskiej w 1985, Nagrodę im. Jana Cybisa w 1987.

 

 

---

powrót